به نقل از «خبرگزاری آریا»

جروزالم پست: عضويت ايران در سازمان همکاري شانگهاي چالشي براي نظم جهاني است

تاریخ انتشار: ۲۶ شهریور ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۰۳۲۸۳۷

خبرگزاری آریا-جروزالم پست در گزارشی می‌نویسد که قصد ایران برای پیوستن به سازمان همکاری شانگهای به روسیه و چین کمک خواهد کرد تا نظم جهانی را تغییر دهند.
به گزارش خبرگزاری آریا ، ست فرانزمن، ستون نویس جروزالم پست می‌نویسد، امضای یادداشت تعهدی از سوی ایران در سازمان همکاری شانگهای، که راه را برای عضویت کامل کشور در این سازمان هموار کرد، نقطه عطف مهمی برای جامعه جهانی است که پیامدهای واقعی خواهد داشت.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

به عقیده این روزنامه نگار، این موضوع نشان می‌دهد که اعضای این سازمان، که در سال های اخیر به طور فعال در حال گسترش بوده است، بدون مشارکت کشورهای غربی قادر به تعامل موثر هستند. فرانزمن همچنین بر این تصور است که سازمان همکاری شانگهای می‌تواند به مانعی در برابر تلاش‌های غرب برای ایجاد جهانی تک قطبی به رهبری ایالات متحده تبدیل شود.
ستون نویس جروزالم پست معتقد است: الحاق ایران به سازمان همکاری شانگهای به ریاست روسیه و چین چالشی برای نظم جهانی است که آمریکا در تلاش برای رهبری آن است.

ابراز حمایت کامل پوتین از عضویت ایران در «سازمان شانگهای» 
رئیس‌جمهور روسیه در سخنرانی خود در سازمان همکاری شانگهای عنوان کرد که عضویت کامل ایران در این سازمان «تغییری مثبت» به حساب می‌آید.
 ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور روسیه روز جمعه در بخشی از سخنرانی خود در نشست سازمان همکاری شانگهای گفت: بر این باور هستیم که عضویت کامل ایران در سازمان همکاری شانگهای یک تغییر مثبت خواهد بود. ایران برای همکاری‌های منطقه‌ای نقش مثبتی را ایفا می‌کند.
وی ادامه داد: ما از پیوستن ایران به این سازمان به طور کامل حمایت می‌کنیم.
جمهوری اسلامی ایران که تا سال گذشته به عنوان عضو ناظر در سازمان همکاری شانگهای حضور داشت، در بیست ویکمین اجلاس سران سازمان همکاری شانگهای به عضویت کامل این سازمان درآمد.
امروز شوکت میرضیایف رییس جمهور ازبکستان که به عنوان میزبان بیست و دومین اجلاس سران شانگهای اولین سخنران این اجلاس بود، در سخنان خود اعلام کرد: امروز یادداشت تفاهم در مورد تعهدات جمهوری اسلامی ایران به عنوان عضو اصلی سازمان همکاری شانگهای به امضاء می رسد. به جناب آقای رئیسی و همتایان خود این اقدام تاریخی را تبریک عرض می کنم.
پس از این اعلام رییس جمهور ازبکستان سران و نمایندگان کشورهای عضو حاضر در اجلاس به تشویق جمهوری ایران به جهت عضویت رسمی کشورمان در سازمان شانگهای پرداختند.
همزمان با حضور رییسی در اجلاس سران سازمان همکاری شانگهای سخنگوی دولت در توییتی نوشت: لایحه «الحاق دولت جمهوری اسلامی ایران به سازمان همکاری شانگهای» پس از تصویب در دولت، جهت طی تشریفات قانونی تقدیم مجلس شد.

اهمیت عضویت ایران در سازمان همکاری های شانگهای
به گزارش اسپوتنیک ،در جهان امروزی امکان ندارد کشوری، هر چه قدر هم قدرتمند وتوانمند باشد، بدون ائتلاف با مجموعه دیگری از کشورهای همسو با خودش دوام بیاورد و قطعا گرگ ها به جان آن می افتند.
اگر ایران زمانی که درگیر پرونده خود در شورای امنیت بود حد اقل مثلا با چین و روسیه ائتلافی مستحکم تر داشت شاید می توانست از حمایت آنها در شورای امنیت برخوردار باشد و این دو کشور با وتو کردن تحریمهای شورای امنیت جلوی اعمال تحریم های این شورا و تبعات آن بر علیه ایران را بگیرند ولی خودداری ایران از همراهی با یک مجموعه از مجموعه های جهانی موجبات ضربات بسیار سخت و سنگینی بر علیه ایران شد و می شود.
پس از اینکه ایران به عضویت گروه شانگهای و بریکس و... در بیاید ایران نه فقط از حمایت روسیه و چین بلکه از حمایت دیگر کشورهای عضو هم در مجامع بین المللی برخوردار خواهد بود علاوه بر اینکه ایران امکان آن را دارد که طبق مقررات این گروه ها با کشورهای عضو داد و ستد و تجارت کند و طبیعتا با تحریم های آمریکا به مقابله بپردازد.
با توجه به اینکه امروزه بحث ایجاد ارز واحد میان این کشورها مطرح می باشد قطعا در صورتی که این ارز ایجاد شود بحث تحریمهای بانکی ایران توسط آمریکا هم کمرنگ می گردد و ایرانی ها این امکان را پیدا می کنند تا با بیش از دو سوم جمعیت جهان مراودات مالی و بالطبع تجاری داشته باشند.
مضاف بر همه اینها باید توجه داشت که رابطه اقتصادی ایران با کشورهای غربی عموما یک رابطه یک طرفه است چون ایران فقط صادر کننده مواد خام نفت و گاز به این کشورها می باشد و عموما وارد کننده کالا و خدمات این کشورها است و بس و حتی مثلا اگر همه دوباره به برجام برگردند کلا این کشورهای غربی هستند که از رابطه اقتصادی با ایران منفعیت می برند تا ایران.
اما موضوع درباره کشورهای شرقی و عضو پیمان شانگهای بسیار متفاوت است.
حال از طرف دیگر با توجه به موقعیت ژئوپولیتیک و امکانات و توانمندی های بالقوه منابع خدادادی و انسانی که ایران در اختیار دارد ایران می تواند به قلب تجارت کشورهای بلوک شانگهای با همدیگر تبدیل گردد.
ساده ترین اتفاقی که وجود دارد همان بحث اتصال تجارت شرق به غرب و شمال به جنوب می باشد که همه اش از مسیر ایران می گذرد.
همچنین باید توجه داشت که طبق برآوردها ایران امکانات بالقوه سرزمینی ای در اختیار دارد که می تواند حتی نیاز غذایی کل کشورهای عضو شانگهای را تامین کند.
یعنی کشوری که امکانات تامین انرژی دارد، امکانات بالقوه ژئوپولیتیک، امکانات خدادادی و علمی و انسانی بسیار ارزشمند و بالا و همچنین شرایط ژئوپولیتیک تبدیل شدن به هاب تجارت این کشورها را دارد به مجموعه اضافه خواهد شد
با توجه به همه این شرایط که تلاش شد به صورت خلاصه بیان شود می توان گفت که عضویت ایران در گروه شانگهای یک مساله برد برد برای همه طرفها است، هم برای ایران هم برای دیگر اعضای شانگهای

منبع: خبرگزاری آریا

کلیدواژه: سازمان همکاری شانگهای سمرقند ایران روسیه چین سازمان همکاری شانگهای سازمان همکاری شانگهای جروزالم پست کشورهای عضو عضویت کامل

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.aryanews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری آریا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۰۳۲۸۳۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

ساز و کار عضویت کامل فلسطین در سازمان ملل چگونه است؟

خبرگزاری مهر، گروه بین الملل: جلسه شورای امنیت سازمان ملل در مورد عضویت کامل فلسطین در این سازمان در ۱۵ آوریل برگزار شد. در این جلسه ۱۲ عضو شورا به عضویت فلسطین رای مثبت دادند و این تنها دولت آمریکا بود که با رای منفی خود مانع تصویب قطعنامه عضویت شد. این در حالی است که طبق موازین حقوق بین‌الملل از جمله حق تعیین سرنوشت، فلسطینی‌ها می‌توانند به عنوان یک دولت در جامعه بین‌المللی حضور داشته باشند و از امکانات آن نیز در چارچوب حقوق و تکالیف بین‌المللی دولت‌ها بهره‌مند شوند.

رسمیت حق تعیین سرنوشت فلسطینیان در ترتیبات نهادی بین‌المللی

از دهه ۱۹۷۰ میلادی حق تعیین سرنوشت در زمره قواعد حقوق بشر درآمد و در قلمرو داخلی کشورها نیز در ارزیابی مشروعیت حکومت‌ها بدان استناد می‌شود. حق تعیین سرنوشت عبارت است از حق کلیه مردم برای تعیین آینده سیاسی خود و تعقیب توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی آزادانه. تعیین سرنوشت حقی است بنیادین که بدون آن سایر حقوق نمی توانند به طور کامل محقق شوند؛ تعیین سرنوشت فقط یک اصل نیست، بلکه مهمترین حق در حقوق بشر است و پیش شرط برای اعمال همه حقوق و آزادی های فردی است.

این حق در حقوق بین الملل، از جنبه‌های فردی و جمعی برخوردار است. به جنبه فردی در ماده ۲۵ میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی اشاره شد و مواد اول و ۵۵ منشور ملل متحد نیز جنبه جمعی این حق را مورد تاکید قرار داده اند. بنابراین آنچه مردم فلسطین را از حق تعیین سرنوشت برخوردار کرده، ملت بودن آنان است.

مردم فلسطین هم تعلق خود را به یک ملت واحد و مستقل باور دارند و هم از ویژگی‌های عینی مشترک مانند تاریخ مشخص در سرزمینی معین با فرهنگی متمایز، حداقل از زمان تجزیه امپراتوری عثمانی برخوردارند. تعلق فلسطینیان به یک ملت واحد در منشور ملی فلسطین به صورت هویت فلسطینی و ملت عرب فلسطین و اینکه آنها شهروندان عربی هستند انعکاس یافته است. تعلق داشتن فلسطینیان به یک ملت مستقل و برخورداری از حق تعیین سرنوشت در میثاق جامعه ملل و قطعنامه‌های مجمع عمومی رسمیت یافته است.

در ۲۹ نوامبر ۲۰۱۲ میلادی مجمع عمومی سازمان ملل در قطعنامه ۱۹۶۷، با ۱۳۸ رای موافق و ۹ رای مخالف فلسطین را به صورت دوفاکتو به منزله کشور به رسمیت شناخت و موقعیت آن را از نهاد ناظر غیرعضو به دولت ناظر غیرعضو تغییر داد. حال آنکه هنوز سرزمین‌های فلسطینی در اشغال نظامی قرار داشتند. در نهایت مجمع عمومی در ۱۸ دسامبر ۲۰۱۴ میلادی با تصویب قطعنامه‌ای با ۱۸۰ رای موافق حق تشکیل کشور مستقل فلسطینی را به رسمیت شناخت و از همه کشورها خواست به کمک‌های خود برای عملی شدن سریع‌تر حق تعیین سرنوشت این مردم ادامه دهند. در قطعنامه‌ای دیگر نیز در ۱۹ دسامبر همان سال بر حاکمیت دائمی مردم فلسطین بر سرزمین اشغالی فلسطین از جمله بیت‌المقدس شرقی مجددا تاکید نمود.

سابقه پذیرش حق تعیین سرنوشت فلسطین توسط رژیم صهیونیستی

علاوه بر رویه‌های بین‌المللی، رژیم صهیونیستی نیز بارها در موافقت‌نامه‌ها درباره کرانه باختری و نوار غزه، حق مشروع ملت فلسطین در تعیین سرنوشت را پذیرفته است. در سال ۱۹۹۳ پس از به رسمیت شناخته شدن رژیم صهیونیستی توسط یاسر عرفات، نخست وزیر این رژیم نیز ساف را به عنوان نماینده مردم فلسطین به رسمیت شناخت. این موضع تل‌آویو در سال‌های بعد نیز تکرار شد. در سپتامبر ۱۹۹۳ به موجب اعلامیه اصول مربوط به ترتیبات دولت خودگردان موقت، این موجودیت به منزله شورای منتخب مردم فلسطین برای یک دوره گذار پنج ساله در نوار غزه و کرانه باختری ایجاد شد. افزایش صلاحیت‌های دولت خودگردان در موافقت‌نامه‌های بعدی صلح، مانند موافقت‌نامه وای‌ریور در سال ۱۹۹۸ و یادداشت تفاهم شرم‌الشیخ در سال ۱۹۹۹ شخصیت حقوقی بین‌المللی دولت خودگردان را به همراه آورد. تحولات بعدی در فلسطین به ویژه مقاومت مردم در برابر تهاجم رژیم صهیونیستی به نوار غزه نیز موید همین موضوع بود.

فرایند پذیرش عضویت در سازمان ملل

پذیرش در سازمان ملل متحد با توصیه شورای امنیت به مجمع عمومی و تصویب توسط مجمع عمومی صورت می‌گیرد. برای بررسی عضویت اعضای جدید، روش رای‌گیری در شورا به صورت اکثریت کیفی است که این روش باعث شده است تا اعضای دائم عملا از حق وتو برخوردار باشند. بررسی سابقه اعضای دائم شورا نشان می‌دهد که اتحاد جماهیر شوروی ۴۷ بار برای جلوگیری از عضویت ۱۶ کشور، متوسل به حق وتو شد. بر این اساس، در سال‌های ۱۹۵۱ تا ۱۹۵۴ سازمان ملل با یک بن بست مواجه بود. این موضوع در دو نوبت از سوی مجمع عمومی در دیوان بین‌المللی دادگستری مطرح شد. در دومین نظر مشورتی در مارس ۱۹۵۰ آمده است که مجمع عمومی نمی‌تواند دولتی را به عضویت بپذیرد مگر این که شورای امنیت درخواست عضویت آن دولت را پذیرفته باشد.

حمایت از رژیم صهیونیستی؛ اصلی‌ترین منفعت آمریکا

در این بین اصلی‌ترین منفعت سیاست خارجی آمریکا در دوره کنونی، حمایت همه‌جانبه از رژیم اشغالگر و بی‌توجهی به خواسته‌های فلسطینیان است. بعد از وتوی قطعنامه عضویت فلسطین، رابرت وود معاون نماینده دائم آمریکا در سازمان ملل گفت: «ایالات متحده همچنان از راه‌حل دو دولتی به شدت حمایت می‌کند. این رای مخالفت با حق تشکیل کشور فلسطین را نشان نمی‌دهد، بلکه اذعانی است به این که این امر تنها از طریق مذاکرات مستقیم بین طرفین حاصل خواهد شد.» معنای دیگر این گذاره این است که فلسطینیان چه برای تشکیل دولت و چه برای عضویت در سازمان ملل باید شروط واشنگتن و تل‌آویو را بپذیرند. اگر بپذیریم که راه‌حل دو دولتی در سال ۱۹۷۴ توسط سازمان ملل ارائه شد و دولت‌های مختلف آمریکا نیز در مقاطع گوناگون آن را پذیرفته‌اند، اقدام آمریکا در وتوی عضویت کامل فلسطین چیزی جز یک اقدام سیاسی از جایگاه قدرت بزرگ نیست که هدف آن پذیرش شروطی است که آمریکا در معامله قرن مطرح کرد اعم از:

حاکمیت اسرائیل در ۳۰ درصد کرانه باختری از جمله رود اردن

خلع سلاح نوار غزه

الزام فلسطینیان به شناسایی رژیم صهیونیستی به عنوان دولت یهود

شهرک‌های صهیونیستی جزو خاک رژیم اشغالگر محسوب می‌شوند

کنترل امنیتی بخش اعظمی از کرانه باختری و گذرگاه‌ها توسط نیروهای رژیم صهیونیستی

فلسطینیان حق داشتن ارتش را ندارند

لغو تمام محدودیت‌های صهیونیستی در آینده و ...

نتیجه

فرایند تشکیل دولت مستقل فلسطین تاکنون تحولات مختلفی را پشت سر گذاشته؛ از جمله اینکه مجمع عمومی سازمان ملل به صورت دوفاکتو تشکیل دولت فلسطین را تایید کرده است. اولویت شورای امنیت و لزوم گذر از فرایند تصویب این شورا، به سدی محکم برای عضویت کامل دولت فلسطینی در سازمان ملل تبدیل شده است. سال‌هاست که شورای امنیت بیش از یک نهاد حقوقی، نهاد سیاسی محسوب می‌شود که مبنای عمل آن منافع اعضای دائم است. سازوکار داخلی شورا نیز که بر مبنای اکثریت کیفی است، آن را به ابزاری در میان ابزارهای متعدد آمریکا برای حمایت از منافع رژیم صهیونیستی تبدیل کرده است.

سجاد مرادی کلارده، پژوهشگر روابط بین‌الملل

کد خبر 6084211